Een aantal jaar geleden heb ik het boek ‘Een ongewoon gesprek met God’ van Neal Donald Walsh gelezen. Ik was daar toen diep van onder de indruk en een paar lessen die ik daaruit heb geleerd, gebruik ik nog vrijwel dagelijks. Eén van die lessen is dat elke keuze die je maakt in je leven is gebaseerd op ofwel angst, ofwel liefde.
Dus als je bijvoorbeeld besluit om een relatie te verbreken, kan je dat doen omdat je je laat leiden door je eigen moeite om je te binden of een teleurstelling dat het niet picture perfect is (angst), óf omdat je van binnen voelt dat dit niet de juiste partner is voor jou en je met deze keuze gelukkiger bent (liefde). En omgekeerd kan de keuze om juist bij een partner te blijven natuurlijk ook gebaseerd zijn op liefde of op angst.
De keuze om elk jaar in Nederland op vakantie te gaan kan je maken omdat je dat gewoon fijn vindt (liefde), of omdat je diep van binnen eigenlijk bang bent voor vliegen (angst). En als je elke avond thuis op de bank voor de tv zit, kan je dat doen omdat je hier gewoon gelukkig van wordt (liefde), of omdat je ergens bang bent om te falen of afgewezen te worden met als gevolg dat je je terugtrekt (angst), of omdat je overdag niet je grenzen aan durft te geven of niet datgene doet waar je energie van krijgt, waardoor je ‘s avonds te uitgeput bent om andere dingen te doen (angst). Want reken maar dat er veel mensen ‘s avonds voor de buis gekluisterd zitten om andere redenen dan dat ze er gewoon gelukkig van worden!
Zo zijn er talloze voorbeelden te noemen. Wat te denken van mensen die gaan emigreren? Zijn die allemaal vertrokken omdat het hun diep gekoesterde wens was om in een exotisch land een restaurant te starten (liefde), of zouden er heel misschien ook een paar tussen zitten die zich hier zo ongelukkig voelen dat ze wegvluchten van hier in de hoop hun geluk daar te vinden (angst)?
Hoe zit dat bij jou? Heb jij de neiging jouw keuzes te baseren op basis van zekerheid, veiligheid, de bekende weg? Of durf je te luisteren naar de stem van je hart en te dealen met de angst die daarmee gepaard gaat? En misschien wéét je wel helemaal niet wat je hart je vertelt, omdat je zo hebt geleerd om te leven vanuit je hoofd, waardoor het lastig is om te voelen wat je werkelijk zou willen.
Durf jij werkelijk te zeggen wat je ergens van vindt, of hou je je in omdat je bang bent om afgewezen te worden? Durf jij de persoon op wie je verliefd bent werkelijk te vertellen wat je voor hem of haar voelt, en te dealen met de angst dat het mogelijk niet wederzijds is? En als het wederzijds is, durf je de ander dan ook weer los te laten, zonder te gaan claimen? Durf jij datgene te gaan doen in je leven waar jij echt blij van wordt? Ook al weet je niet wat de buitenwereld daarvan vindt en of er überhaupt geld mee te verdienen valt? En durf jij werkelijk jezelf te laten zien, inclusief je schaduwkanten en al je onzekerheden?
Uiteraard is in alle voorbeelden geen sprake van goed of fout. Iedereen is volledig vrij om te doen wat hij graag wil. Wat wel het geval is, is dat keuzes die gebaseerd zijn op angst vaak stress geven, energie kosten en je eigenwaarde verlagen. Bovendien bereik je daarmee vaak juist datgene waar je zo bang voor bent, bijvoorbeeld dat je partner je verlaat of dat je je in je volgende baan of in het land waar je naartoe verhuist nog steeds even ongelukkig voelt.
Wanneer je besluit het pad van de liefde te volgen, geven deze keuzes uiteindelijk altijd een gevoel van trots en zelfvertrouwen, ook al is de uitkomst mogelijk niet wat je had gehoopt of gedacht. Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, is dat het volgen van je hart uiteindelijk de meeste voldoening geeft maar tegelijkertijd ook een van de meest spannende keuzes is. Want je zal hier altijd de angst tegen komen. Maar juist door de poort van de angst vind je de liefde. Achter de deur van je grootste angst, ligt het leven op je te wachten.
Als ik terugkijk op mijn carrière als trainer weet ik nog dat ik zó voelde wat ik wilde met mijn werk: met groepen mensen werken om ze te leren hoe ze werkelijk weer konden gaan leven door ze die weg zelf voor te leven. De eerste training die ik 10 jaar geleden mocht geven, was een stressmanagement training bij Delta Lloyd voor 12 mensen die in een burn out zaten. Doodeng vond ik het. Kon ik dit wel? Hoe ging ik ervoor zorgen dat al deze mensen zich weer goed gingen voelen? Had ik wel genoeg kennis in huis? Al weken voordat de training startte, was ik me eindeloos veel zorgen aan het maken. Ik piekerde me suf, was chagrijnig, sliep slecht en begon behoorlijk aan mezelf te twijfelen. Wilde ik dat hele trainersvak eigenlijk wel? Want dan zou het toch gewoon goed moeten voelen?
En toch zei een stem van binnen dat dit het wel was en dat het gewoon een kwestie was van door de angst heen gaan. Ik heb de training gegeven en ik denk niet dat ik er op dat moment ook maar enigszins van heb kunnen genieten. De angst was simpelweg te groot. Maar achteraf was ik wel ontzettend trots dat ik het had gedaan. En ook al was de angst er nog steeds, hij was al iets minder groot dan daarvoor. En ik heb doorgezet, heb de slapeloze nachten en de plankenkoorts op de koop toe genomen.
Nu ben ik 10 jaar verder en kan ik volmondig zeggen dat ik het fantastisch vind om voor groepen te staan. De angst of ik het wel kan, is elke training nog altijd aanwezig. Maar nu is het ook mijn kracht geworden. En ik heb bereikt wat ik zo graag wilde: mijn eigen bedrijf in training en coaching om mensen weer te laten voelen dat ze leven…