Bindingsangst is een gevoel dat ik maar al te goed ken. Niet alleen heb ik dit gevoel altijd bij (potentiële) vriendjes en partners gehad, maar ook in vrijwel al mijn vriendschappen. Eerst dacht ik nog dat het toch echt aan de ander lag. Maar aangezien ik dit patroon al in verbinding met zo veel mensen heb ervaren, kan ik nu toch wel zeggen dat het in mij zit.

Het patroon van bindingsangst

Mijn patroon ging een beetje als volgt: elke keer als ik iemand net had ontmoet, was ik helemaal enthousiast. Mijn liefde voor die persoon stroomde dan als het ware over. Maar niet lang daarna kwam er ook altijd een moment dat ik dacht: zo leuk is ‘ie nou ook weer niet, ik heb er weer genoeg van. Dan kostte het me meer energie dan dat het gaf, of vielen me allemaal dingen op die ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vond aan die persoon. Het gevolg was dat mijn hart zich sloot. Ik voelde de neiging om de ander weg te duwen. Of om uit contact te gaan en op zoek te gaan naar iets of iemand nieuws; waar ik dat liefdevolle gevoel wél weer bij voelde. Als dit patroon zich voordeed bij mensen die echt dicht bij me stonden, leverde het vaak ook nog een innerlijk conflict op.

De cyclus van bindingsangst doorbreken

Enerzijds wist ik dat dat afgesloten gevoel niet aan de ander lag en ik het beter kon toelaten en onderzoeken. Maar tegelijkertijd voelde dat liefdeloze, afgesloten gevoel zó leeg en naar. Daardoor verdronk ik dan in gepieker over wat ik er nou aan moest doen, en probeerde ik tevergeefs een ander gevoel bij mezelf af te dwingen. Ik voelde alleen maar de neiging weg te willen. Door alle trainingen en therapieën die ik afgelopen jaren heb gegeven en gevolgd, kon ik inmiddels wel steeds beter omgaan met de bindingsangst. Ik begreep heel goed waar het vandaan was gekomen en handelde er niet meer steeds naar. Mede hierdoor heb ik al 16 jaar een hele mooie relatie met mijn partner en een hele fijne vriendengroep.

Triggers onderzoeken

Toch had ik nooit écht goed begrepen waar het patroon precies door getriggerd kon worden en wat ik dan kon doen om het te laten zakken. En toen ontdekte ik een sleutel in mezelf. Juist toen het standaard patroon weer eens de kop opstak. En nu niet bij 1 persoon, maar bij verschillende personen tegelijk. Ik kwam het tegen bij een collega, bij een paar kennissen, bij mijn partner en bij een vriendin. En omdat het allemaal tegelijk speelde, begon ik toch wel een rode draad te zien.

Mezelf buitensluiten

Bij de collega had ik aangegeven dat ík de kar wel zou trekken, terwijl ik eigenlijk juist behoefte had dat deze collega het even zou doen. Maar ik wilde niet ‘zwak’ overkomen. Bij de kennissen had ik gedaan alsof ik heel geïnteresseerd en gezellig was, terwijl ik eigenlijk gewoon het liefst stil en saai had willen zijn. Bij mijn partner had ik mijn behoefte om mijn vrijheid nog meer te leven niet uitgesproken, omdat ik bang was dat hij dat niet zou toestaan. En bij mijn vriendin voelde ik dat ik er voor háár moest zijn en had ik gedaan alsof ik dat fijn vond, terwijl ik dat op dat moment eigenlijk niet wilde. Ik besefte dat ik me bij al deze verschillende mensen niet zozeer had afgesloten naar hen, maar juist naar mezelf!

Afwijzing voorkomen

Als kind van gescheiden ouders ken ik het gebrek aan vertrouwen dat mensen blijven heel goed. Daarnaast heb ik altijd willen voorkomen dat ik zou worden afgewezen, omdat ik als jong meisje had gezien en ervaren wat een pijn dat teweegbracht. De kanten die ik dus niet accepteerde van mezelf, liet ik dan ook aan niemand zien. Ik was al vertrokken nog voordat de ander míj zou kunnen verlaten. Niet alleen vertrok ik daarmee steeds van de ander, ik besefte me dat ik vooral mezelf had verlaten door dit gedrag.

Leven met een open hart

Toen ik me dit allemaal realiseerde besloot ik om juist die onuitgesproken gevoelens bespreekbaar te maken en te zien wat dit met me deed. Ook al voelde het heel naakt, kwetsbaar en eng om dit te bespreken en was ik even helemaal niet meer die stoere, zelfverzekerde Ninouk, er gebeurde wel iets anders. Toen ik mijn ware gevoel liet zien, opende mijn hart zich ook weer voor deze personen en voelde ik helemaal niet meer de neiging om van deze mensen weg te willen. Sterker nog, ik voelde juist een toenadering tot al deze mensen!

Trouw aan mezelf

Ik voel nu dat ik steeds weer voor die keuze sta. Blijf ik in mijn oude, onkwetsbare, stoere rol, met als prijs het afgesloten hart? Of durf ik mezelf echt te laten zien, met ook het risico dat de ander mij dan niet meer wil, maar waardoor mijn hart open kan blijven naar mezelf en daarmee naar de ander? Of de relatie met de ander in stand zal blijven weet ik dan niet meer, maar in ieder geval blijf ik dan trouw aan mezelf. En laat dat nou precies mijn verlangen zijn…