Een aantal maanden geleden stuurde ik de nieuwsbrief over de Pelgrimstocht ‘de Reis van de Held’ naar Santiago de Compostella van afgelopen juni.
Nog geen half uur later ontving ik een mailtje van een super leuke vrouw die ik ken uit eerdere trainingen:
‘Ninouk, ik ben erbij!
Heb alleen al 30 jaar vliegangst, dus voor mij begint de reis van de held al in het vliegtuig. Als je me wilt coachen tijdens de vlucht, schrijf ik me bij deze in!’
We hadden afgesproken om naast elkaar te zitten in het vliegtuig. Toen het vliegtuig opsteeg, voelde de vrouw al wat spanning opkomen.
Deze spanning nam zichtbaar toe toen er wat turbulentie kwam.
Ik vroeg haar welke gedachtes er opkwamen bij haar. Ze vertelde dat ze jaren geleden had gevlogen toen ze 17 was, een paar maanden nadat haar moeder was overleden. Tijdens de vlucht hadden ze forse turbulentie gehad. Zo jong als ze was, was ze ervan overtuigd geweest dat het vliegtuig zou neerstorten en zij net als haar moeder ook zou overlijden.
De gedachtes die ze nu ervoer waren dan ook dat het vliegtuig ging neerstorten door de turbulentie.
Hoe logisch dat deze koppeling nog steeds in haar systeem zat na deze ervaring 30 jaar geleden!
Ik vroeg haar nu eens heel bewust naar de sensaties in haar lijf te gaan en te voelen wat ze nu werkelijk voelde in haar lijf en daarbij te blijven.
Tot haar grote verbazing gaf ze aan dat de gevoelens eigenlijk reuze meevielen. Ja, ze had een spanning in haar buik en zweethanden, maar heel veel meer dan dat was het ook niet.
Ik vroeg haar steeds bij deze sensaties te blijven en te onderzoeken en op te merken wat er opkwam als ze steeds bij haar lijf bleef.
‘Dit zijn oude gevoelens die je ooit als tiener hebt ervaren. Juist door erbij te blijven, kunnen deze gevoelens gevoeld worden en kan het stap voor stap oplossen.’
Steeds weer bleef ik aanwezig bij haar en liet haar weten dat ze dit zelf kon voelen en dat ik steeds naast haar stond, zodat ze niet alleen was.
Na ongeveer een kwartier voelde ze opeens verdriet. Verdriet dat ze destijds zo graag haar moeder naast haar had gehad in het vliegtuig. Ze stond de tranen toe tot ze na een paar minuten afnamen. Het verdriet maakte plaats voor een lichte trilling in haar handen. Haar eerste neiging was om de trillende handen te onderdrukken.
‘Sta het trillen maar toe, dit is juist heel mooi. Door dit trillen kan het trauma uit je lijf verdwijnen. Het is de energie van de ontlading van de spanning die al 30 jaar is opgeslagen in je lijf.’
De vrouw gaf zich over aan haar lijf en het trillen werd steeds heviger, totdat haar hele lijf aan het trillen was. Na een minuut of 20 namen de trillingen af en kon de vrouw voelen dat er een volledige rust was ontstaan in haar hele lijf.
Met mix van ontroering en trots in haar stem, zei de vrouw: ‘We zijn nog niet eens begonnen aan de wandeltocht, maar voor mij is de Reis van de Held’ nu al meer dan geslaagd!’