Een paar maanden geleden ben ik zelf een truffelreis gaan maken. Tijdens deze reis zag ik een beeld van een stromende rivier, de stroom van het leven. En dat deze rivier door donkerte ging en ook door het licht. En dat ik in een soort van bootje zat die zich liet meevoeren op de stroom van het leven.
In dit beeld kon ik zien dat ik me echter niet helemaal liet meevoeren. Ik kon zien dat ik me vasthield aan mijn relatie en daardoor niet helemaal mee kon gaan op de stroom. Om echt deze stroom te volgen voelde ik ook dat ik mijn partner had los te laten. Ik kon toen zoveel angst en verdriet voelen in mijn lijf. Stel nou dat ik mijn man echt los zou laten, wat zou dat dan betekenen? Zouden we dan echt gaan scheiden? En hoe zou dat dan moeten gaan? En wat zou dit gaan betekenen voor de kinderen?
Ik kon zien dat ik al zo lang iets krampachtig aan het vasthouden was uit angst. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en al die jaren had ik alles, maar dan ook alles gedaan om mijn verleden maar niet te herhalen. Ik besefte me dat ik inderdaad alles had gedaan, behalve 1 ding: en dat was hem volledig los te gaan laten en dan wel te zien wat er daarna zou gaan gebeuren. Ik kon ook voelen dat ik vaak met mijn aandacht bij hem was geweest in plaats van bij mezelf en dat ik daar precies steeds van mijn plek ging.
Na deze ceremonie heb ik een gesprek gehad met mijn man. Ik vertelde over de reis en ik gaf aan dat ik zo vaak weg ging bij mezelf en bezig was met hem of onze relatie en dat ik behoefte had aan afstand om weer bij mezelf te komen en om hem echt los te laten om een stuk in mezelf te gaan vastpakken. Mijn man gaf aan dat hij het herkende en dat hij ook zo veel met zijn aandacht bij mij was in plaats van bij zichzelf en dat het daardoor ook in hem niet stroomde.
We besloten om een paar maanden apart te gaan wonen van elkaar en elkaar volledig los te laten.
Ik denk dat dit de moeilijkste beslissing is geweest die ik in mijn leven heb gemaakt.
De dag dat hij vertrok voelde ik dan ook een diep verdriet en een immense angst. Het verdriet ging ook echt niet alleen over het nu. Opeens kon ik in mijn lijf zo veel oud verdriet voelen van vroeger toen mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Gevoelens die ik nog nooit had gevoeld kwamen nu als vanzelf naar boven. Ik kwam paniek tegen, eenzaamheid, leegte, angst en een totaal gevoel van ’niet weten’.
En ook al waren deze gevoelens uitermate pijnlijk om te voelen en had ik geen idee waar dit me zou gaan brengen, ik voelde wel dat het precies deze gevoelens waren, waardoor ik me te krampachtig had vastgehouden in de relatie en ik daarmee mezelf en ook hem onbedoeld had vastgehouden. En controle is nou eenmaal een bijzonder slechte tactiek om de liefde te laten stromen…
Een paar maanden heb ik mijn diepste schaduwgevoelens gevoeld. Mede door mijn kennis van lijfwerk en de inzichten die de truffels me hebben gegeven afgelopen jaren, wist ik dat ik elke keer weer naar mijn lijf had te reizen en de gevoelens toe had te staan die opkwamen, want alleen dan kunnen ze helen.
Het bijzondere was dat na een paar maanden de pijnlijke gevoelens plaats begonnen te maken voor iets anders. Ik kon makkelijker alleen zijn, voelde me veel rustiger dan ooit tevoren, was minder bezig met wat anderen wilden en ging steeds meer staan voor wat ik zelf echt wilde. Opeens kon ik makkelijker afgrenzen naar mensen, omdat ik voelde dat ik het contact met de ander niet persé nodig had, omdat het contact met mezelf zo veel sterker was geworden.
Het contact met mijn man begon ook te veranderen. Waar we elkaar voorheen angstvallig hadden vastgehouden, kwam er nu meer ruimte. We konden beiden veel meer bezig zijn met wat we zelf wilden in plaats van bezig te zijn met elkaar.
We doen veel meer ons eigen ding, kunnen de dingen van de ander veel meer bij de ander laten en dragen onze eigen kindsstukken nu waardoor we elkaar wat dat betreft niet meer nodig hebben. En het meest bijzondere is nog dat de liefde hierdoor juist mega stroomt.
Een leermeester van mij had ooit verteld dat een relatie echt gezond is, als beide partijen vol op eigen benen staan. Nu pas kon ik echt voelen wat dat betekent.
Hoe mijn relatie met mijn man er ook uit gaat zien en welke vorm het ook gaat worden, dat weten we nog niet precies. Wat ik wel voel is dat de liefde in mezelf nu ook thuis vol stroomt en ook voel ik een diepe liefde naar mijn man. Een liefde waar de verkramping heeft plaatsgemaakt voor vrijheid.
Ik kan voelen dat mijn bootje nu vrij aan het stromen is en ook al weet ik dat dit bootje me nog heel vaak door het donker zal leiden, juist door dit toestaan kan ik ook het licht vol ontmoeten.
In mijn ogen is dat voluit leven.