Iedereen weet hoe schadelijk het is om seksuele grensoverschrijding mee te maken. En hoe schrikbarend ook hoeveel mensen dit hebben moeten meemaken in hun leven met alle consequenties van dien. Gelukkig heb ik zelf deze grensoverschrijding nooit meegemaakt, althans niet in die zin…
Ik herinner me nog mijn eerste seksuele ervaringen in mijn pubertijd. Nooit hebben vriendjes mij gedwongen tot iets – waar ik natuurlijk erg blij mee ben – maar des te meer heb ik mezelf vaak misbruikt.
Ik vond het zo belangrijk dat de ander mij zou willen en me wel zou zien als stoer en avontuurlijk, dat ik totaal niet meer luisterde naar mijn eigen grenzen – en daar dus volledig overheen ben gegaan. Ik kon gedachtes hebben als: “hij mag niet denken dat ik saai of preuts ben”, “ik moet ervoor zorgen dat hij het naar zijn zin heeft in bed”, “nu mag ik niet zeggen dat ik het niet fijn vind, anders voelt hij zich waarschijnlijk gekwetst of afgewezen”, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik werd niet gedwongen tot handelingen door de ander, maar juist door mezelf. Zo was ik in zekere zin mijn eigen aanrander. #MeToo2.0
Deze dwingende stem ken ik erg goed van mezelf, en niet alleen op het seksuele vlak. Eindeloos ben ik bezig geweest om precies dát gedrag te laten zien, waardoor de ander mij maar leuk zou vinden. Eindeloos heb ik me verantwoordelijk gevoeld voor het geluk van de ander, waardoor ik mijn eigen grenzen en behoeftes structureel heb genegeerd.
En ook al heeft een ander mij nergens toe gedwongen, deze grensoverschrijding is toch uiterst beschadigend geweest. Ik heb mezelf daarmee flink wat geweld aangedaan al die jaren.
In mijn coach praktijk kom ik deze vorm van grensoverschrijding extreem vaak tegen. Net als ik worden cliënten ook vaak geleid door de overtuigingen en stemmen in hun hoofd, waardoor ze uit contact zijn gegaan met hun lijf. “Ik moet het goed doen”, “ik wil dat de ander me aardig vindt” en “ik moet alles alleen doen”, zijn veelgehoorde gedachtes die ze me vertellen. Ook zij zijn als het ware slaaf geworden van hun eigen gedachtes, waarmee ze zichzelf geweld aandoen.
De gevolgen? Het lijf zal op een gegeven moment aan de bel gaan trekken door middel van een burn out, depressie, vermoeidheid, een negatief zelfbeeld, innerlijke leegte, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het vraagt bewustzijn en veel moed om te stoppen met luisteren naar de stemmetjes in je hoofd en te gaan luisteren en handelen naar wat je zelf wil. Maar het levert ook enorm veel op. Het is – letterlijk – levensveranderend.
Nog steeds kom ik angst tegen als ik mijn grenzen aangeef, wetende dat ik de ander daarmee teleurstel of afwijs. Maar tegelijkertijd geeft het mij een enorm goed gevoel van zelfrespect en eigenwaarde als ik het wel doe. En het mooie bijeffect is dat de ander zich soms weliswaar teleurgesteld kan voelen, tegelijkertijd geven ze me vrijwel altijd terug dat dit ook vertrouwen geeft dat ik eerlijk ben en verdien ik er nog respect mee ook!
Binnenkort geef ik de tweedaagse training ‘Dit is mijn grens’ om te leren hoe je nog meer kunt luisteren naar je eigen grenzen en hoe je deze op een goede wijze kunt aangeven in contact met de ander.
Daarnaast gaat in oktober ook weer de 5-daagse training ‘van Overleven naar Leven’ van start, om uit je hoofd en in je lijf te komen.
#MeToo2.0
