Een tijd geleden was ik in gesprek met een vriend. Of eigenlijk; deze vriend was aan het praten over de issues in zijn leven en ik was als het ware zijn coach; ik luisterde, stelde vragen, steunde hem en complimenteerde hem.
Die coachrol is dan ook een rol die ik heel goed ken. Deze rol heb niet alleen jaren lang vervuld in contact met deze vriend, maar eigenlijk met eindeloos veel meer mensen, te beginnen bij mijn ouders. Ik heb dan ook ontzettend veel aan gehad aan deze rol: ik kreeg waardering, het gaf fulfilling, mensen vonden het leuk om bij me te zijn, ik voelde me belangrijk én deze rol zorgde ervoor dat ik mezelf niet echt hoefde te laten zien en ik me dus ook niet zo kwetsbaar hoefde te voelen.
Sterker nog, als ik deze rol niet zo goed had geleerd, had ik nooit mijn eigen coachbedrijf kunnen bereiken. Dus ik ben er ook zeer dankbaar voor. Tegelijkertijd heeft deze rol me ook behoorlijk veel gekost. Ik heb niet voor niets meerdere keren op de rand van de burn out gebalanceerd, omdat ik te weinig luisterde en handelde naar mijn behoeftes, maar steeds maar bezig was met ‘de ander’. En daarnaast heb ik onbewust mijn verlangen om echt contact te maken met de ander gesaboteerd. Hoeveel ik ook gaf aan anderen, het allerbelangrijkste gaf ik niet, namelijk mezelf. Terwijl echt contact pas ontstaat zodra beide partijen echt zichzelf laten zien.
En dat is precies hoe het werkt met onze rollen; ooit hebben we ze heel hard nodig gehad, maar uiteindelijk keren ze zich tegen je. Dit kan zich uiten in een depressie, burn out, stressklachten, moeizame relaties, gevoel van leegte, slapeloosheid of talloze andere klachten.
Hoe zit het met jouw rollen? Leveren jouw rollen alleen maar winst op of betaal je ook een prijs?